Nie-Boska Poezja

biały szum w głowie w pokoju w mieszkaniu w głowie próbowałam się uśmiechać ale mieli zamknięte oczy nie widzieli próbowałam zamknąć oczy ale bałam się ich ust wyśmiewających uosabiam szum w przyjaciela co oczy ma otwarte a usta uśmiechnięte w głowie

ośnieżone dachy kościołów migoczą gdy słońce łaskocze je czule promieniami co chwilę wstaję podchodzę do okna złakniona zimowego cudu chłonę wzrokiem dachy wsłuchując się w odległe skrzypienie śniegu pod kruchymi nóżkami ptaków modlących się świergotem w czasie zimowej przechadzki

nie mogę cię znać nie mogę bo odwracasz twarz tak naturalnie i niestety chętnie nie znam cię ale kocham pytanie tylko czy naprawdę czy naprawdę cię nie znam czy naprawdę cię kocham czy naprawdę naprawdę naprawdę mogę ruszyć do przodu jeśli tak to niech ktoś poda mi rękę pociągnie w przód w górę wyzwoli jednym uściskiem dłoni wyrwaniem ze snu zamknięciem oczu na to co bolesne bo mając je otwarte nie umiem nie umiem dalej iść ślepnę

chciałabym cię całować choćby tylko w wierszach ich prostymi wersami otulać się jak twymi ramionami wiersze moja ucieczka schronienie przed niekochaniem modlitwa

każda łza to słowo urywany szloch - wers gdy umiera cząstka serca rodzi się wiersz tak smutny tak cichy tak uniwersalny gdyż przepełniony miłością tą najpopularniejszą bo nieszczęśliwą

czekam na grudniową północ niczym na tę symbolizującą Narodziny i choć wiem że zwierzęta nie przemówią ziemia się nie zatrzęsie a ty mnie nie pokochasz trwam czuwam w ciemnościach przepełniona nadzieją bo wszyscy dobrze wiemy że czasem jest ona jedynym światłem

kiedyś Kraków to był przystanek moment na przebudzenie telefon do ciebie uświadomienie sobie bezdennego szczęścia teraz jadę znowu przybrudzonym Malczewskim lecz coś się zmieniło bo Kraków to już nie przystanek a cel i wiem że niechętnie odbierasz telefon więc pewnie nie zadzwonię

zimny twardy żłób kołyską dla Twego miękkiego ciepłego wciąż ciałka sinego jeszcze znaczonego smugami krwi do których lepią się źdźbła siana osioł spłoszony głosem obcych ryczy i uderza kopytami niespokojnie bydlęce ogony przecinają ze świstem powietrze odpędzając namolne insekty brud chłód samotność tam przyszedłeś więc przyjdź i tu do pozbawionego miłości przestraszonego dzisiejszego świata

biały puch otuli ciało zmęczone wędrówką stopy wyzwoli od marszu cienie pod oczami zakryje proś a będzie ci dane szukaj a odnajdziesz sens spokój miłość w zimową świętą noc

tchnij w usta sens pocałunkiem miłości ześlij deszcz ześlij wiatr ześlij znak ześlij ukojenie i otwórz moje oczy naPrawdę nim ogarnie je ciemność

śnisz mi się  wzywająca pomocy palce rozczapierzasz niczym Dafne przemieniająca się w drzewko laurowe kim twój Apollo i cóż ci on czyni że strach tak ogromny wymalowany na twej twarzy żłobionej nie przez starość lecz łzy

teraz słodszy głos bo nie ludzki lecz anielski słyszysz wśród tych grobów chylących się sennie możesz wreszcie odpocząć w jego akompaniamencie cmentarze wciąż jeszcze pachną jesienią brzmią szelestem liści mienią się blaskiem księżyca co zuchwale przegląda się w nagrobkach spokojnych

jakie kwiaty wkładasz do wazonu ty szczęśliwie nie suszysz ich na wiór bo miłość twoja zawsze przy tobie nie musisz jej wyczekiwać ale nawet za żywe bukiety nie oddałabym ani jednej nocy gdy przyciskałam do ucha rozgrzany telefon którego wtedy nienawidziłam za którym teraz tęsknię

czy jej oczy niebieskie jej uszy malutkie jej usta mówiące pięknie jej stopy tańczące możesz wielbić bez przeszkód? czy nie przywodzą ci na myśl moich oczu niebieskich moich uszu malutkich moich ust mówiących pięknie moich stóp tańczących które niedawno uwielbiałeś bez przeszkód?

jeszcze nigdy nie płakałam tak cicho łapiąc szloch w materiał maski uczona niesprawiedliwości życia kołysz mnie pociągu mknący donikąd  z posągową bo martwą w środku kamienną Niobe - mną

zabierając swe serce z powrotem wyrywasz nie jedno lecz dwa swoje - uczepione kurczowo mojego - zakorzenionego głęboko w osobowości zabierając czynisz ze mnie monstrum szare od niewyspania mokre od płaczu wychudłe od poszczenia a przede mną wciąż jeszcze samotne christmas

nie było tak miło jak obiecywali nikt nie słyszał szlochu nikt nie widział też łez a ból przedziwny nie zelżał po śmierci wyjdziesz z tego powiedzieli gdy leżałam martwa z pustym spojrzeniem i sercem nigdzie nie wyszłam ani też nikt nie przyszedł oprócz wiadomości o zgonie nie moim nie z miłości

oddałam ci całą siebie bez kompromisów odszedłeś  zabierając mi mnie rozsypane po wspólnym niebie błyszczą w gwiazdach moje łzy

policz moje łzy tak starannie jak czynisz to z włosami na głowach Twoich dzieci chwyć mnie i ukryj pod płaszczem miłosierdzia bo nie dam rady iść dalej nie dam rady nie gdy moje serce zgwałcone ponownie

oddam wszystkie wiersze świata za wiatr Twej obecności lekki powiew oddam wszystkie wspomnienia za otarcie jednej łzy Twoimi palcami świętymi oddam wszystko co mam za Twój głos brzmiący w ciszy samotności

ile jeszcze razy przyjdziesz po me serce? czy śnieg i odległość nie są w stanie cię zniechęcić? jakie przeszkody mam jeszcze wymyślić by powstrzymać  twe łapczywe dłonie? sięgają one ponad  by zgnieść te okruchy co rzucone psu babrzą się w brudnej mieszance śniegu i łez

sztaluga i paczka farb potem brudne ręce czy nos poplamiony odbicie barwnego płótna w spojrzeniu uśmiech radość z aktu twórczego

  dla Ciebie w dniu urodzin osiemnaście zim włożyło ci w ręce paletę chłodnych błękitów roziskrzone drobinkami mrozu srebro głęboką zieleń milczącego ostrokrzewu osiemnaście wiosen obdarowało twe płótna świergotaniem brązów i szarości pachnącymi refleksami fioletu powoli nabrzmiewającą słodyczą różu osiemnaście okresów letnich opatrzyło twoje wizje w aromatyczne pomarańcze słomiane źdźbła traw poprzetykane rumieńcami maków kontrast faktury obecny przy oddzielaniu pestki od miąższu osiemnaście jesieni wzbogaciło twą wyobraźnię o szeleszczące złoto łagodny kontur w kasztanowym odcieniu puchaty rudy ogon wiewiórki osiemnaście lat miarowych niczym oddech wschodów i zachodów słońca objawiło ci płonące czerwienie ukochane abstrakcje gradientu rozświetlone łagodnie od spodu miękkie ciała chmur dzisiaj zbierz te dary nim wyruszysz w dziewiętnasty rok pilnuj byś nie zgubił ich przypadkiem byś nie zgubił cząstki siebie na wyboistej drodze

całuje cię a ty drżysz nad przepaścią nie ze strachu lecz przez uścisk mocny i usta błądzące po twej twarzy ozłoconej

kocham cię gdy mówisz absurdalny sprzężony oraz fascynujący wspaniale bogaty i kwiecisty twój słownik zastanawiam się jak możliwe jest rozmiłowanie w mowie potocznej czy wulgaryzmach

moje kochliwe serce za długo już było w spoczynku teraz rozgląda się rozpierane energią o ja nieszczęsna  jakie rzeki tym razem przeskoczę a które porwą mnie bym płynęła z ich nurtem

to konkurs na przepis co zadziała i nie otruje co zdarzało się Miłości od czasu do czasu wygrany chętnie spróbuję chyba że też pachnieć będzie różami

Jestem niewolnicą swojego żołądka.  (tu chwila na uśmiech dla Was) tysiące wiązań chemicznych przechodzi dziennie przez me usta by lec na dnie żołądka na stertach co powoli się rozkładają a żołądek mój jest dość wymagający nie wybredny bo zadowala go wszystko lecz mówię o częstotliwości - powalająco wysokiej chwieję się na jej niebotycznych szczudłach gdy sięgam po jedzenie pochowane w szafkach i jem jem jem jem do rytmu do taktu do mrugnięć i tchu którego trochę mi brak bo zapominam o oddechu on wyparty jest przez ruch moich szczęk i pracę ślinianek co suszą me oczy dlatego tylko wieczorami gdy leżę w łóżku z umytymi zębami i szczudłami na ziemi po lewej płaczę

bąbel pod powieką łza mokrą ścieżkę istnienia drąży dokumentuje pustkę w sercu

ziemio od twoich dolin pochodzę od wzniesień twych moje krągłości podtrzymaj  silnym gruntem mnie wspomóż bym oparcie dla stóp grzęznących w niepokojach odnalazła

pędzę łąką wyrosłą z twych słów na której strapienie miesza się z żalem a z rosą łzy szybciej by zdążyć na czas bliżej nieokreślony więc tonący w nadziei wpadam w las w nim dłonie w niebiosa wyciągam  prosząc o żywy deszcz

słowa moje to wszystko co mogę ci dać bo nic więcej cennego nie posiadam dotykając ust zabierz ruchy języka zwarcia warg mój niemy taniec wybaw mnie od zbędnych słów

obudź mnie lub daj sen prawdziwy bo w miłość już nie wierzę miłości już nie ufam gdzie gdzie jest miłość jeśli nie w sercu jeśli nie w nim nie ma jej we mnie ani dokoła mnie nie ma jej nie mam jej

słońce scałowuje mi z powiek nadmiar emocji słońce spogląda mi w twarz niespokojną słońce składa mi wizytę niespodziewaną słońce słucha gdy mówię nieskończenie długo słońce sojusznik najbliższy memu sercu spragnionemu najprostszej miłości

kwintesencją moją dominantą dnia te trzy uderzenia towarzyszące przemianie Absolutu ugięcie kolan pełne pokory i wzniesiona głowa z wilgotnymi oczami w łzach odbicie kwintesencji mojej

mamy ciała obleczone skórną powłoką co uchwycone na fotografii  zamierają chciałabym dotknąć miękkiej oczywistości często nieobecnej lub utraconej szkło ramki natomiast twarde wyziębia opuszki tęskniące

mamy ciała obleczone skórną powłoką co uchwycone na fotografii zamierają chciałabym dotknąć  miękkiej oczywistości często nieobecnej  lub utraconej szkło ramki natomiast twarde wyziębia opuszki tęskniące

mój lew w kubeczku ryczy żałośnie pod polewą z czekolady gdy spogląda razem ze mną na chude nogi czekające na kurczaczki pozbawione kończyn i zakochane pary dzielące się 2 for U dobrze chociaż że ty jesteś lewku mimo iż podrożałeś znacznie

serce moje uśpiłam lecz jest to chwilowe rozwiązanie bo tak jak niemowlę rozchylające powieki po długiej nocy gdy promienie słońca łaskoczą gotowe do gaworzenia usteczka ono również się obudzi i zachęcone porankiem wykrzyczy twoje imię

zakochani kłamią dzień w dzień każdym słowem fałszywe są ich usta co rozdają pocałunki i kłamstewka na koniec zostają z zielnikiem suchych wspomnień i źle dobranych rymów

te usta całują już kogoś innego ale tak miło spojrzeć jeszcze czasem na ich uśmiechnięty kontur szlachetny dodatek współgrający plastycznie z całością

jeśli chcesz krzyczeć krzycz czerwienią róży walcz kolcami niezawodnymi raniącymi delikatne opuszki ale nie trać godności nie gub swej wrażliwości bo kto jak nie ty sprawi że świat jeszcze się uśmiechnie łagodnie

słońce nurza się dziś w chmurach puszystych i ciągnących miejscami lepkich jakby wilgotnych a ja obracam twarz ku niemu wyciągam szyję niczym żyrafa nagle długą i elastyczną obłędnie by poczuć to ciche łaskotanie lejące się z nieba na smutny świat słodzące go  złocistym miodem

jedno krzesło jedno nakrycie jedna poduszka jedna szczoteczka jeden bo jedyny wyjątkowy lecz częściej po prostu samotny

krakowski rynek mokry nocą po proteście nie od łez nie od deszczu nie od kropel potu to tylko te maszyny czyszczące codzienność brudy rewolucji zgarniające resztki frytek szkło z butelek to one pod cichym baldachimem nocy myją wybrukowane drogi niech chociaż serce Krakowa będzie czyste gdy wzejdzie nowy nieświadomy dzień

chłód owiewa moje ósme piętro i mnie rozpościerającą ramiona w dwie strony świata północ nic już dla mnie nie oznacza południe dom trwały niczym pieśni Horacego wschód mam przed oczami nadzieję i szanse niezliczone zachód opoka moja o którą oparłszy plecy zmęczone zasypiam chłód owiewa moje ciało uśpione i ósme piętro z którego widać wiele

otwieram okno bo i tak zabije nas miłości brak szacunku brak uśmiechu brak i wulgarności w ustach smak otwieram okno no i cóż już wolę tego smogu kurz niż znów fałszywy wyziew czuć a w myślach wciąż domysły snuć czy to mój wróg czy anioł stróż

nie umiem zacząć dnia chwycić go porządnie by mnie poniósł  nie umiem a to frustruje bardziej niż fakt iż znów mówię do pustego krzesła i niedopitej herbaty w czyimś ojczystym języku

teraz piszę o sobie bo wiem że głupstwem byłoby czekanie marnotrawstwem czasu na czyjeś myśli lotne usta tonące w słowach dłoń tańczącą po papierze teraz jest bowiem teraz i choć to banalne szukać w tym kwintesencji ja tak robię

chcę opisać waszą boskość idealną krągłość obfitość ciągnącą was sennie ku ziemi waszą delikatność odmalowaną najżywszą zielenią nieziemskie jesteście gdy z gracją wpasowujecie się w błękit nieboskłonu kusząc przechodniów by przystanęli wznieśli oczy i też przez chwilę byli bliżej nieba niż zatrutej zmęczonej ziemi

od wtedy śnię pięknie o konstelacjach  spacerach kanionami i wdrapywaniu się na szczyty dla samego procesu nie efektu nie widoku może ewentualnie dla twego uśmiechu wywołanego czasem zapomnieniem a czasem skokiem przez kałużę

chowacie się nieśmiało nurzacie głowy w chmurach strusiami podniebnymi stajecie się czy to przez wstyd wywołany eklektyzmem w najdziwniejszej postaci przez drwiny  wymawiane przecież bezmyślnie a może przez zmęczenie takie ludzkie takie wszechobecne takie uniwersalne

moja to słodka tajemnica i nic wam do tego jak ułożą się dziś gwiazdy na niebie powyżej głowy co dostępne jest tylko z mojej perspektywy i za niewielką opłatą szukajcie więc swoich nieb swoich gwiazd by kontemplować je w samotności

patykowate drzewa na myśl przywodzące płótna Corota swoją nagością jesienną swym tańcem niezdarnym przypominają bardziej las zapałek co trawiony ogniem pożądania płonie ale nie to tylko zachodzące słońce i liście złotoczerwone  ścielące ścieżkę stopom co końcem są patykowatych ciał

tańczę szczęśliwa bo głupia mówię tajemniczo bo asekuracyjnie uśmiech tylko mój prawdziwy bo jego nigdy nie dość bo jego się nie wstydzę więc dzień dobry i dziękuję

czemu łatwo nam milczeć w samotności a tak trudno w towarzystwie  czy ktoś wytłumaczy mi dlaczego skoro cisza jest przecież tak brzemienna  we właściwe słowa

czemu ludzie mają usta do całowania dłonie do chwytania ramiona do przytulania i oczy błyszczące miłością co zrobiłam nie tak że zostałam znowu ze spierzchniętymi wargami zimnymi dłońmi zgarbionymi ramionami oczami błyszczącymi od łez i banalnym pomysłem na wiersz pospieszny

jestem patetyczna oczywiście molowa  zaczynam grave jakby miało to kogoś jeszcze zaskoczyć a potem chromatycznie płaczę mało kto wysłucha mnie do końca więc skocznymi podrygami brnę przez ciemne allegro di molto e con brio samotna by skończyć  bez mordentów pogubionych po drodze rezygnujących i niespokojnych które kiedyś miałam za erzac męskiego ramienia

moje dłonie nie nadają się do dotyku oduczone czułości drętwieją moje dłonie zdatne już tylko do gestykulacji usta moje nie do pocałunków lecz deklamacji bądź monologów choć częściej przecież milczą w harmonii z dłońmi leżącymi wieczorem podtrzymującymi sennie opadającą głowę

woda paruje więc łzy także nic nie jest wieczne również cierpienie odchodzi sami decydujemy  czym wypełnimy pustkę

na co mi lustra czy samokrytyka jeśli żyję samotnie a oczy innych patrzą w ziemię lub sporadycznie liżą spojrzeniem stopy na co mi starania skoro nikt i tak nie zauważy braków rażących nadmiarów gorszących osoba moja sprowadzona teraz do inicjałów i zniekształconego głosu

najszczęśliwsza jestem gdy słucham Debussy'ego gdy dźwięki migocą niczym gwiazdy palce muskają leciutko klawisze najszczęśliwsza jestem  bo wtedy księżyc objawia mi się z całym swym magicznym majestatem w całej osobliwej tajemniczości nawet za dnia nawet na pochmurnym niebie a jego światło koi mnie rozjaśniając ciemne zakamarki duszy

jestem niczym czarna dziura chłonę dźwięki i kolory smaki i zapachy uśmiechy i spojrzenia nie jestem zmęczona czy znużona jedynie czasem brak mi dotyku co zatrzymany na chwilę pokrzepia

wiaro nadziejo miłości moja słodka otulcie mnie szczelnie kocem uchrońcie od zbędnego zgiełku nierozważnych nawoływań i gróźb kochane potężne trzy siostry w ryzach trzymacie świat uparcie odmawiający wam pokłonu lecz stale żebrzący pomocy dziękuję wam muzy mistrzów za koc za rady za spokój który spłynął na mnie gdy tylko zgięłam kolana

moje sny pożywka oraz drogowskazy życia wyznaczniki codzienności pseudo plany o które wciąż pytają zmyślane przeze mnie by być by trwać by nie wypaść z pociągu pędzącego

gdy cię ujrzę znów szukać będę wyjątkowej energii twego ciała łaknąć będę nieskończonej fali słów oczekiwać śmiejących się oczu gdy cię ujrzę znów będę szczęśliwa

trzeba nam  byśmy oczekiwali więcej zachłannie szukali nowości czasem rzucali wszystko szli i ufali temu co nieznane trzeba nam tej odwagi zwanej głupotą prowokującej do czynu wybawiającej od stagnacji trzeba nam nowych ziaren które dorzucimy do chleba powszedniego  pachnącego bezpiecznym domem skrywającego pod chrupiącą skórką zniewalające ograniczenia

jestem nieuleczalnie chora w dodatku śmiertelnie z każdym oddechem bliżej mi do trumny żadne maseczki ani szczepionki tym bardziej nie pomogą mi również lekarze lubujący się w trzycyfrowych liczbach nie ulżą mi w cierpieniu problem mój leży głębiej niewidoczny i nieziemski  lecz mimo to powszechny bo kto z was nigdy nie słyszał o złamanym sercu

Już najwyższy czas na ostatnią, lecz równie ważną mądrą małpę. W świetle ostatnich wydarzeń jej wydźwięk może być różnoraki, ale zależy mi, abyśmy nie zapomnieli, że tak naprawdę chodzi o dążenie do poznania. Poznanie, określane czasem jako przepaść (T. Mann - Śmierć w Wenecji ) - co zdaje się być zupełnie uzasadnione - jest niezbędne do właściwej oceny świata oraz lepszego życia, wypełnionego właściwymi wyborami. Nie odrzucajmy go, zatracając się w pięknie czy estetyce. Bądźmy świadomi potrzeby poznania oraz łaknijmy prawdy, bo ona tylko zaspokoi nasze szaleńczo kołaczące serca, poszukujące Pełni. Dziękuję po raz kolejny Karolowi, który pomógł mi uczynić z chaotycznych nagrań (w dodatku zapisanych do góry nogami) jedną spójną całość. Twoja pomoc jest nieoceniona.

czasami kłamię  w wierszach i w rzeczywistości lecz nie mam sobie tego za złe bo skrycie w tajemnicy przed resztą nazywam się artystką co nagina prawdę

nie wiem co przyniesie życie czy dziś jeszcze mnie zaskoczy czy noc da mi ukojenie czy sen zamknie moje oczy nie wiem czym jest ukochanie nie znam bólu trosk ofiary staram się żyć tu dziś teraz łukiem mijam jutra bramy nie wiem czy świadomie kroczę bo dość mroczno jest dokoła więc pytanie o me plany drażni jak namolna pszczoła

porozumiewamy się uśmiechami krótkimi jak błyśnięcia przed burzą dyskretnymi niczym ten rzucany z ram przez Mona Lisę uśmiechy te są słodsze niż martini asti upajające mocniej niż fresco droższe mi niż chianti napełnię nimi kieliszek samotnie kosztować będę delektować się odurzającym zmysły bukietem

najpiękniejsza harmonia budzi się we mnie gdy (niczym spragniony słońca słonecznik) obracam twarz ku bezchmurnemu niebu przestworza szepczą wtedy do mych uszu nieziemskie słowa zadumane nad swą mądrością a ja przez ułamek chwili mam w sobie coś z nadczłowieka

czuję ograniczenia mojego ludzkiego ciała poznałam jego tymczasowe niedomagania świadomie rejestruję jego kłucia i bóle krzywię się tylko nieznacznie na nie lecz nie protestuję bo jakie trudne byłoby życie bez akceptacji tych słabości pozostaje przecież zawsze nadzieja w metafizyce

bądźmy wreszcie tymi kobietami w pełni bądźmy nimi prawdziwie nośmy cholernie długie spódnice łopoczące dookoła kostek rozpuszczajmy długie włosy rzucajmy je na wiatr czarujmy wrodzonym wdziękiem i subtelnością

wiem że niewiele bo tylko lekko poza obwód żeber wystajesz mimo to ugniatam cię i ściskam chcąc byś zniknął

patrzę na kota kot z kolei spogląda w wodę pewnie widzi w niej swoje pofalowane odbicie a ja czy ja widzę w nim siebie?

sunięcie palców nabiera nowych barw egzotycznych smaków to utwierdzanie się w rzeczywistości obecność teraźniejsza tak bardzo ludzka wciąż budząca kontrowersje

wpatruję się w ogromnego żuka który przeciął mi drogę niespodziewanie godzinę wcześniej słyszałam że żuki to tutaj rzadkość

lokuję moje miłości w oknach bliźniaczych wagonów a one śnią mi się nocami w kolejnościach alfabetycznych włóż mi w dłonie nowe języki bo kończą mi się słowa

miłość  sztuka najtrudniejsza wciąż najbardziej pożądana piszemy śpiewamy mówimy o niej lecz czy mamy ją w sobie?

boję się twoich oczu rządnych odpowiedzi których przecież nie mam wspinam się więc po schodach staję przed ramionami rozpostartymi i szepczę Ty się tym zajmij

one rodzą się od tak pospiesznie jakby brakowało im czasu którego ja mam przecież w nadmiarze

pamiętam energię pamiętam jak przepływała przeze mnie przez me ciało i pamiętam ten moment w pociągu jak uciekła przez palce u stóp gdy ściągałam skarpetki w gołębie a pani z Łańcuta uprzejmie odwracała wzrok

moja przyszłość rozbryźnięta na ścianie niepokoi brak jej marzeń złudzeń czy planów pusta jest niczym słabe ciało które do niej przypisano co nie marzy lecz marznie

jestem powtarzalna wyciśnięta spadnę w postaci kropli bezbarwnej bezwonnej bezdźwięcznej spadnę w postaci kropli bezsensownej

pragnąc piękna obsesyjnie szukam go u mistrzów ufając że oni posiedli wiedzę dla mnie niedostępną

wykorzystana płonę niespokojnie a dym zamiast wzlatywać obłapia mnie oślepia Miłości kto śpiewa o twej dobroci ten nie poznał cię wcale bo ty poisz się łzami a wędrówkę wznawiasz po burzy by z czasem odejść niewzruszona

jakimi słowami mam się modlić skoro wszystkie więzną mi gardle jak mam mówić  jeśli nikt nie słucha czy me słowa wciąż są wtedy mową? gdzie szukać piękna jeśli w sobie go nie znajduję

moje kochania to zbędne kilogramy a każde kolejne - dodatkowy ciężar ale jakoś nie umiem bez nich iść przez codzienność one trzymają mnie przy ziemi bym nie odleciała zbyt lekka

powiedz mojemu sercu by umilkło nie wyrywało się tak w uniesieniu bo to niezdrowe niewłaściwe jak potem żyć z takim pobudzonym sercem jak zasypiać gdy ono wciąż chce gdzieś biec

bądź moim symbolem w który ubiorę się wieczorem potem gdy wyjdę do ogrodu ćmy będą łasić się do mnie uderzać skrzydłami  niby bijąc brawo pięknemu księżycowi tak naprawdę moim powiekom opuszczonym nie mówmy o tym nikomu bo jakże słodko jest mieć sekret zatajony przez brutalnym światem

muchy lepią się do moich ust zasłodzonych ale cóż to dla mnie skoro tak niewiele wiele dla mnie znaczy jem więc na noc sypiam w dzień i ubieram sweter choć świeci słońce bo sens stał się bezsensem a szaleństwo normalnością

Dzisiaj kolejna część projektu inspirowanego Trzema Mądrymi Małpami. Dziękuję za pomoc nieocenionemu tłumaczowi, który wymigał mi potrzebne zdanie w dodatku w dwóch wersjach językowych... Dzięki Kacper! Wyrazy wdzięczności kieruję również do Karola, który uczynił nieostre wideo trochę ostrzejszym i w ogóle lepszym.  Otwierajmy na prawdę nasze oczy, uszy... i inne części ciała 😉

podsunąłeś mi pod nos alfabet w usta włożyłeś słowa nowy nowe dłonie wypełniłeś drżeniem wątpliwości umysł wspomnieniami nową nowymi stoję próbując zrozumieć skąd to ukojenie w sercu spokój w myślach i czerwony pąk u szczytu schodów

już myślałam że to koniec czerwonych płatków smukłych  łodyżek w sumie niegroźnych kolców koniec liczenia kwiatów dni a jednak znów jesteś lecz tym razem żywa wyprostowana dumnie mówiąca zacznij na nowo i to właśnie chcę zrobić

usta moje spierzchnięte  od tych leków co je co dzień przyjmuję wyginają się raz w górę raz w dół ze stałością obracanej skakanki mimo to czasem gubię się czy to już uśmiech czy jeszcze nie

nie kocham cię  mówisz mi to językami ludzi i aniołów powtarzasz raz za razem wytrwale a ja dalej mam nadzieję i wiarę w dwa ostatnie słowa 

ujrzałam twarz w drzewnej dziupli była mądra zadumana nad upływem czasu pomarszczona niczym fale rozchodzące się po uderzeniu kamienia o taflę wody ujrzała mnie idącą chodnikiem gładką i młodą głupią dostrzeż mądrość w starym próchnie szukaj tam sensu tam i tylko tam

dziękuję za ból za ogień płonący w mięśniach za nerwowy stukot serca za urywany płytki oddech dziękuję za blizny za zadrapania piekące pod wodą za ślady po pęcherzach - pamiątkach z wędrówek za znamiona wstydliwie zasłaniane dziękuję że mogę czuć ból wstyd zrezygnowanie życie dziękuję że żyję

uczyniliście moje życie nieznośnym czy dumni jesteście teraz czy nie dość wam tych złośliwości strzepnę was z koniuszków palców niczym krople napięcia pęczniejące przy paznokciach strzepnę bo nie mam pojęcia nie mam jak inaczej się od  was uwolnić

lubię budzić się przed ptakami przed słońcem patrzeć na zaspane poranki powolne i ciche lubię przecierać oczy płoszyć sny skryte w miękkości rzęs oddychać powietrzem wolnym jeszcze od spalin i niedopowiedzeń

Dzień dobry!  Ten post będzie trochę nietypowy - bo bez wiersza.  Chciałam za to podzielić się z Wami moim ostatnim projektem, który kiełkował w mym umyśle już przez dłuższy czas i oto zaczął rodzić owoce. Finalna wersja oczywiście ogromnie różni się od pierwotnej, którą może z czasem też zrealizuję.  Całą moją motywację zawdzięczam Marinie Abramowić i mimo iż wiem, że ona tego nie przeczyta, to dziękuję jej z całego serca. Przy okazji polecam każdemu przeczytanie jej autobiografii ,,Pokonać mur. Wspomnienia." Dzięki tej książce poczułam wręcz, jak mój umysł się otwiera i rodzą się w nim pomysły.  O projekcie kilka słów... Zaczęło się od trzech popularnych emotikon, przedstawiających małpki zasłaniające kolejno oczy, uszy oraz usta. To, co dzisiaj prezentuję, jest zainspirowane pierwszą z nich. Chciałam, aby przekaz mieścił się w grze słownej ( otwórz oczy naPrawdę ), którą również zatytułowałam poniższy kolaż. Interpretacji oczywiście może być miliardy, więc swoją n...

karmię cię słowami kapiącymi po brodzie ocieranymi palcami nadmiernymi czekasz na nie wygłodniały choć wiesz że one tuczą lecz nie sycą

przez ciebie płynie melodia i wiara gdy w półmroku śpiewasz Najwyższemu gdy palce twe  opadają zemdlone ku ziemi oczy wilgotne wpatrują się w krzyż na którym wisi rozciągnięte  Ciało wycieńczone dobrocią nieskończoną posłuszne i ciche niczym ty gdy onieśmielona klękasz z chwałą na ustach czuwająca

wrzucam się do worka z poetami smutnymi wyklętymi uzależnionymi co podpisują się narkotykami śmiejącymi się histerycznie uciekającymi do pustelni obnoszącymi się kolorowo tam w worku jest gorąco bo wyobraź sobie ogień podsycany ogniem albo wodę wybieraną wiadrem pełnym wody wrzucam się z nimi do worka bo słyszałam że człowiek człowiekowi równy i szalenie chcę sprawdzić czy to prawda

nienawidzę tej skóry co tak ciasno obłapia a na nosie schodzi nienawidzę oniryzmu a tak szybko zapadam w sen co wieczór co chwilę nienawidzę twojej twarzy a gładzę jej malarską fakturę codziennie bez oporów taka jestem hipokrytka i muszę spoglądać w to lustro spoglądać w tę twarz muszę bo taka jestem

nigdy nigdy nie będę dość dobra nigdy wystarczająca tak żeby spojrzeć rano w lustro nie myśląc że robię inaczej że wyglądam tak przeźroczyście przy was przy niej i boli mnie to gdzieś koło serca uciska niewygodnie nieustannie

zapomnienie  to nas czeka mimo to wykupujemy miejsca na cmentarzach siląc się by pamiętali po śmierci choć zapominają już za życia

mówisz równość a chcesz się wyróżniać mówisz tolerancja a krzywisz się widząc bezdomnego mówisz  jedność a wolisz zrobić po swojemu

jestem muchą nie kucam  nie siadam nie leżę wygrzewam się tylko stojąc na kafelkach co parzą mnie w stopy więc odrywam je i trę niczym mucha szykująca się do nalotu na resztki z obiadu

nie nie będę wspierać turów ani pisać dla planety bo nie dla mnie och nie dla mnie te festyny czy bankiety to już wolę w samotności ale w zgodzie z sobą szczerze a nie czekać na konkursy z cyklu ratuj biedne zwierzę

słodkie jest udawanie że się należy że jest się stąd  że ma się rzeczy do załatwienia że w domu czeka ktoś słodko tak kroczyć gołębią aleją łatwo jest sunąć wśród piór przebiegać wzrokiem po kamienicach swobodnie wdychać ogony chmur słodko jest bardzo Kraków pokochać na wieki na zawsze już słodko bo łatwo łatwo bo słodko i już

jakimi miarami pojmiemy to nasze na zawsze do końca aż po kres wypowiadane lekko niczym kilogram piór zrzucony ze skał spadający wolno nieważko uderzający w obłok mgły majaczącej w dole wodospadu który Poświatowska podziwiała w Ameryce milcząc

teraz mam trochę brudne usta nie od słów nie od jedzenia ale od zwykłych najprostszych pocałunków które padły wczoraj między nasze stopy pogubione

mówienie na głos w swoje usta rozwiązuje język otwiera umysł gładzi zrozpaczone wyrazy skaczące niczym psy na łańcuchu mówienie na głos w własne usta skutkuje rozsądkiem bo serce może wreszcie się wyżalić wypłakać mówienie na głos do siebie to wreszcie sposób na samotność a każdy przecież czasem czuje że za wiele jej dookoła

to ja? pytam a odbicie kręci głową nie wiem czy przeczy czy kpi ale nieważne idę szukać dalej

nie poznaję się inne brwi ciemniejsze oczy bardziej błyszczące ciało okrąglejsze skóra pociągnięta słońcem usta ułożone w uśmiech kpiący z czego pytasz z serca co dalej szuka miłości zacofane

kochaj mój brzuch wydęty ubrudzone usta szczerzące się kochaj krzywe palce nieumiejące grać pięknie obgryzione paznokcie pełne białych plam kochaj zmęczone stopy szczególnie tę prawą co jest wykrzywiona i pięty ubrudzone ziemią kochaj mnie brzydką trochę głupią i znudzoną kochaj i tyle