Nie-Boska Poezja

co robisz pytam się siebie za słuszną irytacją od kiedy osiemnastolatki leżą w łóżku już o dwudziestej drugiej czemu zamykasz oczy skoro noc ma do zaoferowania równie wiele co dzień i w nocy świeci księżyc twój ulubiony nawet Julia i Romeo nie spali ile tracisz zamykając oczy naciągając kołdrę pod samą szyję zasypiając tak młodo jestem zmęczona odpowiadam i natychmiast wszystko ucisza się i gaśnie

jesteś szumiącą muszlą którą przykładam do ucha by usłyszeć twój szum twoje słowa ranię policzek ułamaną krawędzią kruchym brzegiem który osypuje się i wpada w moje włosy uczepiony w akcie rozpaczy i szum przeradza się w melodyjny krzyk śpiew łabędzia ale nie wiem już czy to ty krzyczysz czy ja

układałam krzesła w piwnicy gdy trafił mnie piorun noszący twoje imię i będę pisać tak aby nie domyślił się nikt nawet najbliżsi jesteś taki malutki jak ziarnko piasku i wpadłeś do mojego oka więc nagle zaczęłam cię dostrzegać na tej morskiej scenie gdy pachniałeś nie jak morze ale jak miłość gdy zbliżałam twarz do twojego ramienia bałam się bo czułam że łamię zasady ale i bariery mojej moralności nie chciałam cię skrzywdzić bo pamiętałam o przeszłości lecz przede wszystkim nie chciałam zranić tych którzy wpatrywali się ciągle w moje serce

czy ty mnie kiedykolwiek kochałeś czy to były kłamstwa bo chyba pamiętasz jak serce z każdym uderzeniem zanurzało się w miłości czy twoje kiedykolwiek jej dosięgło miodowego plastra miłości na które serce zerka łakomie bo ma je przed sobą moje jeszcze czasem tuli się do niego nie chce odpuścić ani zwolnić uderzeń więc ciągle skapują z niego krople słodyczy której nikt nie podzieli

gdy znowu musieliśmy zeskrobywać szron z okien aby dostrzec drogę co ranek wybiegałam na zewnątrz w niedopiętej kurtce czapce naciągniętej niedbale i z wypiekami na twarzy a potem stałam pięć minut a może pięć godzin poganiana okrzykami ludzi pogrążonych w upale domowego kominka w którym polana trzaskały nieustannie wyśpiewując słodką pieśń herbat i pierników zimowych ja wolałam być tam po drugiej stronie okien zaszronionych wpatrywać się we wzory fikuśne i fantazyjne które układały się w historie pełne bólu emocji nienazwanych i przede wszystkim piękna wychodziłeś do mnie po jakimś czasie nienazywanym przez nas gdy inni przyporządkowywali mu kolejne cyfry nieznacznie rosnące zabierałeś mnie do domu najpierw delikatnie dotykając mojego ramienia a potem chrząkając znacząco bez gniewu lecz całkiem zabawnie chwytałeś mnie za skostniałą dłoń którą potem kierowałeś do ognia do kominka i trzymałeś tam tak długo aż zesztywniałe palce znowu zginały się be...

chciałam dotknąć mojego brzucha ale ukrył się gdzieś schował dopiero gdy odetchnęłam po długich nerwowych poszukiwaniach wśród fałd materiału poczułam jego lekkie wzniesienie i dolinę na tym bezkresnym nieskończonym jesteś przywitałam go czemu mieszasz mi w głowie swoją nieobecnością

szaro tak jakoś za oknem też to widzisz i te chmury kłębiste ciężko sunące po niebie za ciężko za wolno takie ciemne jak dno morskie zupełnie odbierające nadzieję więc wybacz mi że piszę tak bezosobowo i beznamiętnie

czasami wolę zapomnieć że istniejesz bo jakoś tak łatwiej mi żyć wtedy chwilą i w ogóle żyć każdego dnia sama ze sobą czy sama w tłumie wszystko lepsze od zdławionego szlochu i pustych ramion obejmujących same siebie

kochaj mnie mocno chcę to czuć w przytuleniu chcę to czuć w pocałunkach a nie tylko w snach tak zamglonych jak krakowskie niebo

zbliżona krzyczę jestem zbliżona do ciebie dzięki tej rozmowie wiesz co mam na myśli wiesz bo widzę to w twoim uśmiechu w twoich oczach roześmianych z tak zabawnie zmarszczonymi kącikami świat jest taki lekki od tamtej rozmowy teraz mogłabym wziąć go na barki z całą ludzkością a nie poczułabym zmęczenia bo ty jesteś zbliżony och tak zbliżony zbliżony do mnie a ja do ciebie chcę unieść głowę i mówić wam ludziom na mych barkach o moim zbliżeniu i jego zbliżeniu i naszym zbliżeniu och o apogeum apogeum bliskości dziękuję wam słowa moje cudowne słówka słóweczka słóweńka wasza indywidualność pozwala nam rozmawiać czyż to nie najwspanialszy z cudów rozmowa myśli nagle uformowane wypowiedziane które zbliżają mnie do niego jego do mnie nas do siebie zbliżona krzyczę jestem zbliżona do ciebie dzięki tej rozmowie wiesz co mam na myśli wiesz

mam wprawę w liczeniu dni i nazywaniu ich popojutrem pojutrem jutrem jestem ekspertką od warg które jedynie się uśmiechają czekają i liczą cichutko od dwudziestu dziewięciu w dół już się nauczyłam że najlepsze pocałunki to te które po dwustu czterdziestu trzech stronach napięcia pieczętują sobą dzisiaj

chciałabym cię spotkać na twojej drodze do celu żebyś ujrzał mnie gdy wyglądam zza drogowskazu którego wypatrujesz ze zniecierpliwieniem w oczach chciałabym cię spotkać gdzieś tutaj wszędzie wyrwać z ziemi ten racjonalny drogowskaz żebyś zabłądził w moich oczach cierpliwych roziskrzonych i trochę sennych

boję się o moje dłonie że pewnego dnia chwycą długopis i zamrą z rzekami żył widocznymi z lotu ptaka boję się że będę matką która nie potrafi wykarmić swoich piskląt tylko zagubiona lata od strony do strony boję się że pewnego dnia przyjdzie szarość i osądzi mnie o kolorowe obrazy zbyt barwne i zamknie mi oczy na piękno na sztukę na poezję

nie da się nadrobić przeszłości bo to co było nie wraca wszyscy to wiedzą nie da się cofnąć czasu dodać elementu do scenerii tamtego dnia nieudanego tygodnia możemy tylko tworzyć naprawiać budować na szczątkach napawać się nadzieją nowego dnia nowe jest niepewne jednych to przeraża innych ekscytuje a jak jest z Tobą?

pamiętam jak kiedyś mi śpiewałeś piosenki o miłości a ja śmiałam się nie rozumiejąc teraz bezwiednie dotykam daty wybitej na bilecie gdy jechałeś przez zaspy by mnie ukołysać do snu i wysyłam białe gołębie ze złotymi obrączkami na nóżkach a one pokornie wracają śmiejąc się z braku odpowiedzi

śmierć jest smutna nawet gdy umiera błazen zgniłe chryzantemy rozkładają się na śliskiej płycie parkiecie kropel deszczu łez wyblakłe kolorowe znicze czuwają ze spalonymi kapturkami podtopionymi przez żywioł ogień ty pośród wypalonych ogarków z mokrą twarzą zwróconą ku niebu

moja młodość jest piękna zróbcie jej zdjęcie bo pragnie nieśmiertelności moja młodość jest piękna zawstydza mnie gdy widzę ją w lustrze moja młodość jest jest jest jest kwitnie i niech nie przemija tylko pęcznieje panoszy się w moim ciele bo tylko tak uniknę rozważań o śmierci listopadowej czyżby

ten świat ciągle próbuje mnie rozczarować och ty głupi nie wiesz że jestem człowiekiem a człowiek jeśli coś jest o nim pewne to jego niekończące się pokłady nadziei jego walka i wiara we wschód słońca tylko ty świecie przysłoniętymi smogiem oczami nie zauważyłeś jeszcze że wszyscy ludzie od maleńkości sączą sok nazywany potocznie wiarą w lepsze jutro

drżą moje mięśnie mimo że siedzę i raczej nieprędko wstanę wydawało mi się że to wina spaceru odrobina ruchu zaszkodziła ale to niemożliwe bo nie spaceruję od lat skąd więc to drżenie czy to ból przemijania nagle widoczny i tak dotkliwy czy może nienawiść wypalająca dziury i rany w ciele a może po prostu ekscytacja oczekiwanie bo dni się kurczą wszyscy to widzimy

lubię małe kłamstwa kłamstewka są takie niewinne nie myśli się o nich źle czy z wyrzutem są takie wygodne jak niesamowicie miękka kanapa i są troską nie o siebie przecież cóż tylko egoista by tak twierdził ale są wyrazem obawy o drugiego człowieka czyż nie są wspaniałe drobne światłocienie

Yoko krzyczała żeby oczyścić atmosferę a ja piszę bo tylko tak umiem zapanować nad huraganem Zan który broniąc swoich Loganów śpiewa SONG artykułując pierwszą literę po której zginasz się w pół a świat rozmazuje się gdy przez łzy zapisuję mój cichy krzyk

nie chcę żeby moja sztuka konkurowała wolę by doceniona została w ciszy w hołdzie dla niej w blasku lampki nocnej czytana ustami powszednimi a nie okrytymi fałszywą czerwienią chcę by była sama samodzielna niezmącona i czysta zachowana w swojej niezobowiązującej formie litera dla litery symbol dla symbolu sztuka dla sztuki

myślisz czasem o mnie czy dalej moja twarz w twych wspomnieniach zabarwiona jest nienawiścią czy wybaczyłeś mi już a może dalej nie używasz mojego imienia nie nazywasz mnie nim wzdrygasz się na jego dźwięk co z nostalgią o której mówiłeś czy odnalazłeś swoją ojczyznę wróciłeś do domu po tak długim i męczącym spacerze krętymi uliczkami niebytu

dla Ciebie w dniu urodzin  tobą chcę zaczynać każdy nowy dzień witać promienie słońca przez pryzmat twoich rzęs a pierwsze słowa moje niech brzmią kocham cię wtedy nawet zimny deszcz nie zmyje miłego dnia odciśniętego na moim czole stemplem twoich warg

wszyscy widzą te absurdy wzdychają rozmawiają przepełnieni goryczą wzdychają garbią się pod ciężarem zmartwień wzdychają myślą co przyniesie jutro wzdychają liczą dni do emerytury wzdychają liczą nieliczne godziny snu przerywanego nocnym cichym westchnieniem cały wszechświat wzdycha westchnieniami zmęczony

zasłaniacie okna zamykacie drzwi byle tylko nie czuć promieni słońca by unieruchomić i zagęścić powietrze karmicie oczy światłami sztucznymi żółtym bzyczeniem żarówek niebieską falą ekranów lubicie słońce to jasne na pocztówkach i gdy jedziecie na wakacje a słońce trzeba kochać miłością stałą wieczną a nie tylko wtedy gdy przynosi nam korzyści

chodzę do szkoły ale właściwie nie ma mnie w niej jestem nieobecna nieprzytomna i mówią do mnie i ja mówię ale nie wiem co nie wiem o czym chodzę z klasy do klasy identycznych śmierdzących i nie czuję pasji czy chęci do nauki jedynie fetor

krzywdzicie mnie choć myślicie że to dla mojego dobra dyktujecie mi słowa sprawdzacie moją wiedzę oceniacie mnie mobilizujecie do uczenia się o prędkości spadania rzuconego w górę kamienia obliczania ilości nasion trawy potrzebnych do obsiania trawnika w kształcie rombu tylko że ja nie chcę wiedzieć z jaką siłą muszę pchać szafę gdy chcę ją przesunąć wolę odkrywać wspaniałe dzieła i uczyć się twórczości

dlaczego nie mogę być przeciętna typowa dlaczego nagle zgorszyła mnie ekstrawagancja odmienność dlaczego nie chcę pokornie podłożyć za długiej szyi pozwalającej patrzeć ponad pod gilotynę świata znacznie ukróciłoby to moje męki i bitwy z obsesyjnymi myślami położyłabym się wtedy z telefonem w ręce i cieszyła z oceny dobrej

wejdź głębiej rozgrzej się zaparzę ci herbaty tylko nie oparz się przecież to czysty wrzątek zabarwiony nutą pachnących ziół rozgrzeje język wygładzi zmarszczone brwi jak uspokajający dotyk matki ciepłego bezpieczeństwa

jak niekorzystnie wyglądasz gdy zakochana w muzyce przebiegasz palcami po instrumencie twoja głowa kiwa się na boki unicestwiając misternie ułożoną kiedyś fryzurę nogi rozstawione po bokach ułatwiające stabilizację gdyż stopy bez oparcia szaleńczo wydeptują puls twarz rozgrzana z pierwszymi kroplami potu na linii włosów i nad górną wargą ubranie trochę zmięte niedoprasowane bo od rana ćwiczyłaś ale nie przejmuj się gdy zamknę oczy jesteś piękna jak muzyka

jej stopy były bardzo zmęczone gdy usiadła wreszcie i pozwoliła dłoniom przejąć energię ciała opuchnięte rozpierały cienki materiał znoszonych półbutów a szmaragdowa żyła pulsowała rytmicznie pospiesznie gdy dłonie się zmęczą wykonają jeszcze dwie czynności sięgną i rozepną buty a potem naciągną koc na opuchnięte stopy i tańczącą żyłę

jak paciorki różańca przesuwam wspomnienia przewijam fotografie lecz nic z tych czynności nie przynosi ukojenia a z lustra spogląda na mnie czerwona opuchnięta twarz dziewczyny ściskającej różaniec w jednej ręce i notes w drugiej

jutro zamienia się we wczoraj w piekące kąciki oczu wczoraj zamienia się we wspomnienie w nikły cień uśmiechu wspomnienie zamienia się w nadzieję w błyszczące ufne spojrzenie nadzieja zamienia się w jutro w niepohamowaną ekscytację jutro zamienia się we wczoraj i tak kręci się moje życie

jeszcze czuję jego zapach bo przesiąkła nim moja skóra na grzbiecie serdecznego palca chcę zachować tę woń jak najdłużej ale już zaczęła wypłukiwać się od słonych łez roziskrzonych złotym blaskiem zachodzącego słońca ocieranych jedna po drugiej systematycznie grzbietem serdecznego palca

smutna ta inspiracja  która kieruje moją lewą dłonią kochanie  mówisz gdy wręczasz mi różę a potem rozmawiamy o jej nieśmiertelności gdy wspinamy się po schodach na peron pożegnań tor końca świata kobieta w szafirowym swetrze ociera oczy chusteczką mnie też przydałaby się jedna

mówisz zachód słońca a ja słyszę miliony kolorów tysiące słońc zachodzi w moim sercu w twoich oczach kąpią się promienie promienie dobrych uczuć i wiem że już o to pytałam ale dlaczego znikasz razem ze słońcem które rano wraca lecz mimo że czekam cierpliwie ty zostajesz pomiędzy gdzieś i tam

jakże cieszę się z neutralnych tematów choć nienawiść próbuje ciągle przejąć władzę palce drżą pod wpływem oporu ale dziś nie ugnę się i będę pisała o czosnku o ładnym czosnku o kuchni pełnej jego białych łup i tej esencji odganiającej wampiry bo czyż nie powinniśmy rozkochiwać się właśnie w czosnku w jego zwykłości i przeciwstawię się Verlaine który ofiarował mu pejoratywny wydźwięk dyktowany wampirzym usposobieniem ja lubię czosnek i chcę go podziwiać teraz

te nienazwane uczucia chowam ze wspomnieniem twojej twarzy malejącej w oknie odjeżdżającego pociągu twoich warg szepczących po raz ostatni te słowa

szukam twojego zapachu jak pies tropiący co mnie omija skoro dwa dni przyniosły mi tak wiele jesteś i ja to wiem ale cień nie ma ciężaru więc gdy chwytam cię za rękę czuję pustkę

nawet ci którzy wyglądają na zadowolonych zawsze muszą zaspokoić potrzeby z piramidy Maslowa dlatego idą na imprezę piją mimo że nie powinni szukają pociechy u tych którzy nie grzeszą niewinnością łamią sobie serce piją jeszcze więcej bo przecież trzeba to sobie jakoś wynagrodzić i wejść na kolejny wyższy szczebel piramidy

otwieram książkę po to by zapomnieć że ją czytam jutro przyjeżdża mój ukochany włosy opadają poruszone moim oddechem łaskoczą kontur dolnej wargi źdźbła też czują to co ja bo pod naciskiem mojej dłoni gną się i wiją w tańcu oczekiwania

dawniej starałam się naprawdę się starałam walczyć z niezrozumieniem niesprawiedliwością naprawdę teraz gdy mówisz mi o kolejnym absurdzie zasłaniam uszy rękoma zaciskam powieki i wciskam twarz w dziuplę utworzoną z twoich ramion

czytając powieść o ludzkim kocie i ognistowłosej Heli staram się uspokoić oddech przyspieszony nagle jak po intensywnym biegu ogłuszona szumem krwi pędzącej w skroniach kładę się na ziemi i jak zahipnotyzowana przewracam kolejne strony powieści o magicznym kremie i znikających czerwońcach

nie wracaj do domu tu będzie ci cieplej niż tam w chłodzie obcych serc nierozgrzanych kości szczękających do rytmu twoich kroków nie wracaj do domu zostań blisko mnie tutaj gdzie wszystko jest jasne jasnym półmrokiem i zło nie razi naszych oczu krzykliwymi kolorami reklam

lubicie bawić się ze mną w moją grę bo to całkiem proste iść kredową ścieżką która brudzi wasze podeszwy i moje dłonie ale łatwo strzepnąć pył z rąk więc nie zastanawiacie się długo czy to normalne czy nie

czuję bezsens gdy siedzę a wczorajszy obiad zalega w moim zgniłym żołądku próbując wydostać się na wierzch pustymi frazesami niezaleczonymi nawet ziołowymi kroplami na trawienie czuję schab mimo że jest piątek co na to religia

mówię głośniej choć stoisz niedaleko mówię głośniej bo chcę żebyś usłyszał mój błyskotliwy żart mój dźwięczny śmiech mój głos po prostu mówię głośniej bo chcę zostać zauważona i żebyś mi odpowiedział

ludzie niemili dla mnie nieznajomej niedojrzałej nie dlaczego są tacy przykrzy czemu sądzą o mnie nie ja nie jestem nie ja mam wiele tak o których nie mają pojęcia i nie chcą mieć a to błąd

uścisk krótki jak błysk błyskawicy delikatny jak uderzenie skrzydeł motyla wydawać by się mogło nic nie znaczący to dlaczego tak nie cierpię tych uścisków z twoich ramion jakbyś kochał mnie wbrew światu i wbrew sobie a tym krótkim pocieszeniem się tłumaczył z przymrużonych spojrzeń czy nielicznych tańców a i tak zahaczasz jeszcze o mnie wzrokiem lecz tak krótko więc nie zdążam odpowiedzieć

patrzysz na mnie oczami niewidomego rękoma wodzisz po twarzy łagodnie głaszczesz opuszkami palców unerwionych rejonów mojej twarzy rozluźnionej mapy zmysłów i emocji nienazwanych czasem wybrakowanych

znów szara codzienność tak boleśnie powszednia prozaiczna oklepane nudne problemy sytuacje wirujące w koło jak ramiona wiatraka woń kurzu i stęchlizny a to wszystko tylko dlatego że nic nie trwa wiecznie

twarze migają kolorami lamp a starsza kobieta topi nos w szybie okrągła jak księżyc w pełni wydyma policzki i ściąga usta zwierzęce instynkty tańczące małpy skaczące zające biegające strusie ściągnięte usta wyszły zwierzęta tańczą do zamknięcia zoo mimo zachmurzonego nieba

martwi mnie samotność ciągnie kąciki ust w dół jak ramiona smutnej paraboli oddala niespiesznie słońce przywołując w tańcu deszcz a goście rozpraszają się we mgle mieszając niczym krople deszczu kto policzy mój x by tym razem był większy niż zero

chciałabym zasnąć cichutko w ramionach twoich tak tych nieszczelnych spieczonych słońcem żeby promienie przebijały przez nie i rozświetlały moje sny moje sny o twoich ramionach

odcięto jej rękę i zamknięto członek w szkle bo wciąż gestykulował niezrażony niczym biegająca kura bez głowy lub odradzająca się połowa gąsienicy odcięto jej nogę i zamknięto członek w szkle bo wciąż podrygiwał niezrażony do rytmu tandetnej skocznej piosenki której słuchano w mieszkaniu obok szkło zaparowało oddechem zmęczonej skóry

przebierasz szybko wargami mielisz nimi słowa powietrze język wydaje cmoknięcia gdy połykasz przecinki i średniki zęby dziś już całkiem proste uderzają o siebie ze szczęknięciem patrzę i nie mogę uwierzyć jak szybko informujesz mnie o swoich przekonaniach których nie zapamiętam nawet w połowie tak dobrze jak układ pryszczy na twojej brodzie

kocham mówię ci to żebyś się nie przestraszył gdy przyjdę wieczorem pod twój dom i krzyknę z dna moich płuc że kocham jesienny deszcz na rozdygotanych wargach zapach wiatru na zziębniętej skórze i chrupiące liście w kasztanowych włosach kocham mówię ci to żebyś się nie przestraszył gdy przyjdę wieczorem z bukietem zroszonych liści kasztanowca pod twój dom wyszeptać że kocham jesień

dlaczego nie interesuje mnie co mówicie odkrywacie przede mną świat a ja uciekam we własny empiryzm własne lektury nie chcę być oceniana za mój mózg stworzony nie przeze mnie oceniana przez was z mózgami pełnymi niedoskonałości słucham waszych wywodów i dziwię się bezustannie o czym mówicie i po co dlatego że wam za to płacą

gdy płaczę otula mnie powietrze pociera ramiona prostując skórę ociera łzy wysuszając szepcze ciszą słowa pocieszenia otacza broniąc przed samotnością która panoszy się w czterech ścianach

cztery dni zostały do końca wygnania zliczę je na jednej dłoni ale to ciągle wieczność bo ile czasu pozostaje pomiędzy rozczapierzonymi palcami wyciągniętymi w oczekiwaniu

my to nie my to jacyś obcy ludzie których nie znam i nie rozumiem kiedyś szczęśliwi teraz robiący sobie na złość jak niesforne rodzeństwo my toniemy powietrza w płucach coraz mniej ból ściska gardło ciemność pod powiekami wszystko mokre ale czy woda wystarczy aby się oczyścić wiem że wystarczy by utonąć

tańcząc na brudnej podłodze ciągle mylę kroki i gdy już myślę że nie wytrzymam a oczy zaczynają płakać wbrew mnie kładę się wśród kurzu włosów tancerek z zaawansowanej grupy i oglądam wygimnastykowane stopy moich koleżanek podkurczając palce powalając by skurcz łydki był wytłumaczeniem kropel potu a krople potu łez

nie kłopoczcie się dniem jutrzejszym nie datujcie życia bo bezdatni ludzie są przydatni w tym zabieganym świecie nie kłopoczcie się dniem jutrzejszym usiądźcie tylko i spójrzcie na ptaki wolne i beztroskie żyjące kalendarzem przyrody nie kłopoczcie się dniem jutrzejszym tylko wyjdźcie do ogrodu i pogrążcie się w lekturze nieskończonej biografii dnia dzisiejszego

ciepła woda obmywa twarze mądrych mężczyzn ich głowy parują od pomysłów całkiem jak woda w której odpoczywają ich ciała rozluźniają się w ciepłej kąpieli wiotczeją i marszczą się nowe wizje wirują w głowach jak muszki owocówki nad talerzem rozkrojonego mango wtedy Archimedes wybiegł i krzyknął Eureka wprawiając w zdumienie pomarszczonych mędrców i płosząc muszki owocówki

spotkałam cię w progu a gdy popatrzyłeś kierując oczy na moją twarz zatrzasnęłam ci drzwi przed nosem minęły dni lata otworzyłam drzwi szukałam przestrzeni a ty ciągle czekałeś niczym wierny pies wzięłam cię w objęcia i nigdy nie pozwoliłam już stanąć przed progiem

wrażenie że czas płynie podwójnie mam go w obu dłoniach uchwycony napęczniały gąbczasty i pulchny wcale nie mam go więcej bo płynie równolegle dwutorowo ugniatam go formuję zjadam wcale nie ubywa wcale nie przybywa po prostu jest zawsze taki sam niezmienny

czemu chodzenie do szkoły czemu odrabianie zadań czemu słuchanie na lekcji czemu dobre oceny czemu ciągła aktywność czemu zajęcia dodatkowe czemu to wszystko nie gwarantuje dobrze zdanej matury czemu mogę wylosować pytanie o archaizmy w reklamie a on co debatowano nad jego dopuszczeniem o miłości potem z oddechem beznadziei na karku ledwo zdaję a on się cieszy bo przytoczył Romeo i Julię

myślałam że jestem dzielna i odważna teraz wiem że po prostu się bałam bo pomimo tego że wszyscy jesteśmy ludźmi jesteśmy nieobliczalni i skoro ciągle zaskakuję sama siebie jak mogę myśleć że kogoś poznałam lub znam choćby połowicznie

moja bogini cierpliwości spogląda znudzona na świat przekręca klepsydrę zanim ziarna piasku uderzą w dno a ja zatykam uszy bo nie mogę zdzierżyć odgłosu pękającego balonu z gumy do żucia

bezsilność zaczyna się tam w środku głęboko pomiędzy skórą a mięśniami lawiruje wśród żył i kości by wydostać się w westchnieniu czujesz moją bezsilność tak bardzo podobną do porannego oddechu

chcę coś zapisać ale nie wiem co bo emocje kumulują się we mnie a gdy eksplodują nie umiem przyoblec ich w słowa wiem tylko że łzy cisną mi się do oczu tiki przychodzą falami nogi gną się się do plie  a gardło płonie wypalone kwasem dreszcz przebiegł a czoło zapłonęło

czas płynie szybko szybko szybko ile dni zostało ci do końca powiedz ile dni walki do wyzwolenia skoro tak naprawdę nie wiesz to po co liczysz co liczysz

wracam z innego świata lepszego życia bezpieczniejszego niż to co tutaj tam ludzie pili płynny miód myli się w mleku a kto złorzeczył zasypiał w szarym cieniu chóry śpiewały przejmująco marzenia mieszały się z rzeczywistością puch otulał moją głowę a ja mrugałam otwierając wolno powieki musiałam wrócić tu na ziemię tu do życia pełnego hipokryzji niepewności i przemocy i nikt nie stoi w szarym cieniu nie rozpoznasz złego wróćmy do miodu mleka i puchu za rogiem czeka nożownik

mam tylko dziewięć miesięcy październik i czerwiec kontrolne ramy za którymi wielka niewiadoma przyszłość mam tylko dziewięć miesięcy za mało żeby marnować czas za wiele żeby być lekkomyślnym w sam raz by żyć nie zmarnować dziewięciu miesięcy ile pomysłów zdąży się urodzić?

długo zastanawiałam się o co chodzi teraz już wiem obserwowałam czuwałam chodzi o kontrolę kontrolę planu odpoczynku ludzi wokół drogi życiowej i tej asfaltowej nawet słońca i księżyca wiem bo czuwałam a jak zasnęłam zostałam poinformowana i zapisana we wszechwiedzącym telefonie

płynęła przez powietrze przez przestrzeń zjednoczona ze wszystkim głównie z podłogą przyjaciółką codzienności jej ruchy płynne wydawały się niepowtarzalne i nieograniczone pełne gracji czyste my zachwycone otaczałyśmy ją i oczami chłonęłyśmy każdy najmniejszy ruch

chciałam się zbuntować więc stałam kilka sekund dłużej niż zazwyczaj lejąc ciepłą wodę w szkolnej toalecie

tak tak tak tak tak tak tak tak tak nie chciałam być nie miła

pływam w różowej pościeli z różowym różańcem na szyi w tiulowej sukience w błękitach spryskana różanym zapachem wcieram olejki w skronie wzdycham lecz nie wiem dlaczego rozkosz z depresją się miesza a płatki róż opadają zamykam powieki i marzę o chmurach

pocałunek zarezerwowany dla ust jedynych złożony na mojej głowie leczniczy uśmierzający ból twoje usta najlepszy antybiotyk a ja jestem lekomanką w tym przypadku

napisałam dwieście wierszy miło myśleć że chociaż jeden zmienił coś w twoim życiu

zanikanie zanikani zanikan zanika zanik zani zan za z

od kiedy jesteśmy razem szaleję zupełnie zasłoniłeś mój horyzont zawsze chcę mieć cię przed oczami opowiadasz mi o miłości zasłuchana spijam słowa z twoich warg znowu myślę tylko o tobie oglądam nasze wspólne zdjęcia umieszczone w albumie zastanawiam się nad przyszłością i czym do cholery jest ostry zespół zakochania

mam obsesję obsesję na punkcie twoich dłoni pozwól mi je poczuć mam obsesję obsesję na punkcie twoich dłoni pozwól mi ich dotknąć mam obsesję obsesję na punkcie twoich dłoni pozwól mi je pocałować mam obsesję obsesję na punkcie twoich dłoni mam obsesję podobno kobiety tak mają

upadasz a pomocne dłonie chwytają twoje ramiona ciągną w górę do życia bezwładną pacynkę prosisz ich w myślach żeby nie okazali się manipulatorami ale zwykłymi dobrymi ludźmi

gdy słońce całowało nasze twarze a woda migotała złotymi refleksami przyłożyłeś swój policzek do mojego na ułamek sekundy tak krótki że wydawał się złudzeniem

kupiłam sobie wygląd kupiłam sobie ciepło kupiłam sobie porządek kupiłam sobie czworonożnego przyjaciela kupiłam sobie popularność kupiłam sobie rozrywkę teraz stoję przed tobą z kartą kredytową i nieszczęśliwa zastanawiam się gdzie wpisać PIN

wylewałeś właśnie wodę z butelki gdy wpadłam na ciebie z impetem całowaliśmy się wśród rozbryzgujących kropel które osiadały na naszych ubraniach jak mżawka jeszcze świeżą różę dzierżyłeś w dłoni jak berło bo byłeś królem mojego serca

czym zasłużyłam sobie na waszą dobroć czym przerażają mnie podarki i pochlebstwa przecież jestem taka odrażająca czemu ciągle dajecie mi szansę przecież jestem zimna w środku i na zewnątrz tylko dlatego że nie umiem włączyć ogrzewania

kocham cię w pełni gdy księżyc okrągły bez żadnych kompromisów świeci na nocnym niebie codziennie bez wyjątku pełny spokoju i czaru całą całością całego ciebie przepiękny srebrzysty na dobre i na złe rozświetla nam twarze patrzymy na siebie

suche liście lądują na naszych głowach siwiejących zestresowanych czuprynach z szumem targają kosmyki kruszą się wpadając między pukle zwiastują jesień umysłu życia i ludzkości

daj mi powód do zastanawiania się nad przyszłością do unoszenia nieznacznie kącików ust do malowania paznokci wciąż na nowo do odkładania uzależnień na później do okrywania nóg falbanami sukienek do bycia szczęśliwą

płaczę bo chcę tyle wiedzieć a brakuje mi minut w godzinach godzin w dobach płaczę bo litery skaczą opętane gdy czytam w świetle księżyca a dłonie nie mają siły przewracać stron płaczę bo rodzi się we mnie pragnienie bycia najlepszą a taki ogrom zazdrości zalewa i ogłupia moje sumienie

będąc w ogrodzie gdzie róże posyłają filuterne spojrzenia rozchylając płatki wypatruję małych niezapominajek bo pomimo odurzającego zapachu piwonii dalej nie zapomniałam

ludzie są pełni nienazwanych emocji które kotłują się w nich twoje oddziałują na mnie moje na ciebie nasze na innych jego na nią ja naprawdę nie mam ochoty na społeczne życie

chcę cię całować jakbyś był moją własnością chcę tulić i pieścić twoje skostniałe palce smukłych dłoni artysty z obrazu Okunia a potem wirować tak długo przed tobą aż padłabym obłąkana w twoje objęcia odprowadzana sennym wzrokiem zniesmaczonych filistrów

jesteś moją wypłatą comiesięczną upragnioną spodziewaną nagrodą za kolejny miesiąc cierpliwości

dałaś im imię łóżko i trochę jedzenia nikt cię nie nauczył że nie na tym polega oswojenie?

zabrudzone fałszem zasłony zaciągamy w wieczornych okiennicach kłamstewka i złorzeczenia wplątane w materiał kołyszą się z diabolicznym wrzaskiem na święta ogołacamy karnisze pierzemy swoje brudy żeby goście nie widzieli prawdziwego ja wyglądającego zza firanki

brakuje mi czasu na czesanie włosów miarowe pociągnięcia szczotką to nie tak że gdzieś się spieszę po prostu ogrom mojej ciekawości spycha na dalszy plan codzienność a świeca pali kosmyki moich niechlujnie upiętych włosów gdy w zamyśleniu pochylam się nad książką w czasie burzy

chcę być dywanem twoim dywanem abyś mógł kroczyć pewnie z niezmąconym spokojem chcę chronić twe nagie stopy o długich pięknych palcach przed kaleczącymi odłamkami szkła niecierpliwymi spragnionymi owadami ekskrementami świata powszedniego chcę ogrzewać twoje płaskostopie w zimne dni które przywierało w dzieciństwie do ziemi aby ustrzec się przed butami ortopedycznymi teraz nierozerwalne z podłożem w ostatnim akcie rozpaczy człowieka stąpającego twardo po ziemi a w tym wszystkim korzyść dla mnie wędrówka z tobą przez życie krok w krok

poproś mnie tylko a obsypię cię czułością tak liczną jak jesienne liście pokładające się kolorowymi dywanami na odpoczywającej od gorąca ziemi zapytaj mnie cichym głosem o trochę miłości a przywrę nią do ciebie niczym pyłki dmuchawca do wilgotnej skóry po kąpieli w jeziorze zawołaj mnie szeptem a przyjdę jak najprędzej i nie wezmę nic w zamian nie gardząc twoim pocałunkiem na dobranoc

nie został ślad po pierwszej z nich mimo że stale była obecna gdy kołysała się niewinnie na wietrze przyszedł człowiek i pokruszył jej suche ciałko wiersz krótki jak życie tej róży

piękne dni chce się spędzać z osobami które się kocha na przykład ten moment gdy słońce topi się w horyzoncie powoli spowijając ziemię ostatnim złotym tchnieniem cudownie wyjść wtedy razem do ogrodu i wdychać głęboko zapach ciała ziemi

chwytają za głowę i nurzają w błotnistej dorosłości polewają detergentem niewinność i wyobraźnię zamykają w klatce i karmią cyframi kopią w brzuch aż wypluty zostanie cały cukier a potem trzeba już tylko przywyknąć dla naszego dobra już wiem skąd tyle nastoletniego bólu i smutku rozpaczy na którą narzekają dorośli mimo że ciągle z brody kapią im ostatnie krople dzieciństwa

początki wypełniają nasze życie przelewają się jego brzegami rozmnażają i tworzą początki niczym niekończący się łańcuch pokarmowy początek karmi się początkiem i nawet gdyby umarł z rozpaczy nad swoim wciąż rozpoczynającym się losem stałby się początkiem na nowo

już myślałam że zapomniałam jak się pisze że słowa ugrzęzły we mnie niewypowiedziane natchnienie splotło dłonie z inspiracją i odleciały niczym ptaki by gdzieś przeczekać zimę że kwiat poezji kuszący swym zapachem zwiądł a wszystkie szuflady mojego mózgu z hukiem się zatrzasnęły okazuje się że nie warto wiele myśleć

zabije znów serce nowym rytmem życia mocnymi uderzeniami niczym stempel odciśnie się w człowieku zabije kogoś ktoś serce się zatrzyma skóra wyziębi i zblednie jak gdyby mróz pokrył uśpione oblicze jak łatwo jest się pomylić

ususzona róża zwisa głową w dół uśmiechając się smutno nie kpiąco ale pozwoliłabym jej kpić bo kto dobrowolnie zgadza się na taki los

dni są jeszcze dość długie kochanie usiądźmy więc razem w słodkim brzoskwiniowym blasku posłuchajmy głębokiej pieśni usypiającego słońca jego magicznej opowieści urwanej nagle dopowiedzianej po drugiej stronie planety dokończonej w cichych szeptach naszych zbliżonych warg

jakże frustrująca jest nieumiejętność opisania przyrody ci wszyscy którzy to robią kłamią ja też gdyż opisać można trafnie tylko przez porównanie a natura zawsze istniała najpierw więc porównywać można do niej a nie ją

mimo że ciągle jestem w tym samym miejscu czuję że wiatr rozwiewa mi włosy z szacunkiem ludzie patrzą nagle niepewnie inaczej przesuwa się ziemia pod moimi stopami i mimo że wszystko dookoła plotkuje o mnie ja dalej uśmiecham się niewinnie konfundując

miłością bezgraniczną kocham ciebie miłością tak niewinną mam wypełnione serce miłością prostą dzielę się bardzo chętnie miłością trwałą obdarzam innych niech ta miłość niewinna bezgranicznie trwa

mówili mi że kobieta nie potrzebuje mężczyzny by tworzyć dziś mogę zaśmiać im się w twarz bo wiem że uczucia napędzają sztukę a ta bezuczuciowa nie różni się niczym od instrukcji obsługi

był nie ma nie minęła nawet godzina a wszystko zniknęło wyszedł zostawiwszy tylko swój zapach w rogu poduszki zdziwiła mnie ta szybkość przemijania więc siedzę i wpatruję się bezmyślnie w czerwoną różę która nie zdążyła jeszcze uschnąć z tęsknoty

to jak oddychałeś mając usta wypełnione miłością zapadło mi w pamięć gdyż próba pogodzenia uczuć i rozumu jest czytaniem w ciemnościach

dlaczego wątpicie w nastoletnią miłość przecież nie jest ona gorsza od dorosłej kocha pełniej i brawurowo czemu traktujecie to jako wadę skoro ekspresja jest najpiękniejsza

proszę zostańmy dziś w domu otwórzmy szeroko okna wywietrzmy złą rutynę poddajmy się zmianom jak bólowi zęba i dopiero odmienieni wyjdźmy z bezpiecznego kokonu ofiarując innym piękno i prawdę niczym rumiane soczyste jabłka