Tryptyk ognisty

I 

jednym dmuchnięciem
powietrzem gwałtownie wypuszczonym z płuc
zdmuchnięto świeczkę

teraz tylko dym ulatuje leniwie w przyszłość
a płynny wosk skapuje na złoty talerzyk
gdzie zastyga niczym rumiane jabłka w wiklinowym koszu

II

już nie płonę tańczącym płomieniem

wystygła stoję z boku przypatrując się życiu w odrętwieniu

mój knot zatopił się w oceanie stopionego wosku

a nierozumni litościwi ludzie ciągle próbują go zapalić

III

Rzucanie pereł przed wieprze

w pudełku nie ma już zapałek

wszystkie topią się w rozlanej wodzie wokół kuchennego zlewu

ich zczerniałe główki skręcone są z bólu i gorąca 

leżą w agonii sycząc cicho gdy woda chłodzi ich okaleczone twarze

wiem że są tam bo próbowały przywrócić mój blask

ale ja o to nie prosiłam