serce i rozum

tamte pamiętne usta
zagrzebane w grobie pamięci
oświetliło przelotem światło przypomnienia
wtedy krzyż runął
a ogołocony nagrobek rozbłysł
zapomnienie roztopiło się
a mętna rzeka wspomnień
wlała się do pamięci
ciało przeszedł dreszcz
serce podskoczyło i ruszyło pędem
przestraszone nadmiarem bodźców
nieopisany huk
ptak bijący skrzydłami o ściany celi
obudził rozum
lecz było już za późno
racjonalizm ślizgał się na zamarzniętej rzece
biegnąc na pomoc
myśli stanęły do walki
ptak uwolniwszy się
pokierował wojska
rozum skapitulował

białe flagi powiewają teraz rozpaczliwie na masztach
a serce panoszy się na tronie
cmentarz tak pilnie strzeżony opustoszał
a usta wyszły z grobu