Nie-Boska Poezja

jestem niebem we mnie kumuluje się wszechświat słońce błyszczy w mym spojrzeniu chmury wplątują się we włosy a gwiazdy spadają mi na policzki jestem świergot ptaków to potwierdzi

jak mamy walczyć o dobro i prawdę gdy w nas gniją owoce usychają sady jak mamy walczyć gdy poświęcenie to mit a ciepłe dłonie dawno ostygły zrównajmy najpierw z ziemią te skażone ogrody by potem na nowo wspólnie wyhodować dobro i prawdę

drżę gdy tylko na myśl przyjdą mi Twoje dłonie sunące lekko po mojej skórze to jak całujesz moją szyję gdy odchylam ją pełna namiętności dla ciebie chcę drżeć jak kwiat który rozkwita po zimie a jego płatki rozciągają się ciekawsko by dotknąć by spróbować by pokochać znów lub po raz pierwszy byleby prawdziwie

mężczyzno który przywracasz różom słodycz unosisz na anielskich skrzydłach zmęczoną mnie i sprawiasz że żyję pełniej wiedz że cię uwielbiam

nie smucę się już więc i pisanie nie wylewa się ze mnie bo to tak jakby brak łez był brakiem inspiracji ale wolę milczeć i widzieć uśmiechniętą twarz w lustrze niż krzyczeć a może nawet być usłyszaną lecz nieszczęśliwą

dekoncentracja i rwanie włosów z głowy spokój spokój spokój mówię sobie piję dużo wody bo podobno to zdrowo jeszcze nie działa

oddycham tak jakbym trzymała na przeponie burzliwy obłok ciemną i wielką nabrzmiałą deszczem chmurę podobną do tych co łkając moczą turystów na lipcowych urlopach w Polsce