Nie-Boska Poezja

pranie szarpie się z wiatrem gdy wieczorem położę się spać nutka powiewu będzie obecna w pościeli ubraniu i świecy co zapalona ma odstraszać komary

otulam się swymi ramionami bo tak mi dobrze lepiej niż w cudzych nieszczelnych czy nieznanych tak mi dobrze mówię do siebie zasypiając samotnie

gdzie idą moje pragnienia gdy śpię i czemu gdy czasem budzę się w nocy czuję bardziej dotkliwie jakby ciało płynęło wtedy  w jednej sekundzie wiem więcej niż liść u końca swego oddechu sponiewierany wiatrem

migotliwe dźwięki spływające lawinowo z fortepianu urzekły mnie wraz z subtelnym dotykiem nosa dłonią kładzioną na sercu czy policzkiem opartym na ramieniu brata

świat stanął na parę sekund i patrzy się na mnie twoimi oczami witaj świecie szepczę mrugasz a planety wracają do krążenia po powszednich orbitach

przede mną słońce błyszczy mocno niewyraźnymi promieniami za mną ściana rozgrzana podpora to jeszcze dziecko słyszę krople  (łez lub potu sama nie wiem) toczą się leniwie

twoje plecy milczą rozpostarte łączą wschód z zachodem mój poranek ze zmierzchem nie znam twojej twarzy ani tego co skrywasz wewnątrz znam tylko barwy ale nie umiem nimi mówić tak dobrze jak ty